USA w powietrzu nie mają sobie równych. Głównie dzięki tej firmie

Data powstania: 1927 r. Cztero-, pięcio- lub sześciomiejscowy (w zależności od wersji), jednopłatowy samolot, który na kartach historii zapisał się wieloma rekordami. W pierwszych latach produkcji montowano w nim silniki Wright J5 o mocy 225 KM. Pozwalały one osiągać prędkość przelotową 193 km na godz. i prędkość maksymalną 217 km na godz. Duża zmiana nastąpiła po 1929 r., kiedy to zmieniono silniki na jednostki Pratt & Whitney Wasp, początkowo o mocy 300, a z czasem nawet 450 KM. W najmocniejszej wersji Lockheed Vega osiągał prędkość maksymalną ponad 300 km na godz. z użyciem dodatkowych osłon aerodynamicznych. Niektóre z rekordów Lockheed Vega to m.in. pierwszy nieprzerwany lot pomiędzy wybrzeżami USA (18 godz. 58 min w 1928 r.), jak również pierwszy przelot nad Atlantykiem kobiety-pilota (Amelia Earhart w 1932 r.).

Data powstania: 1934 r. Dwusilnikowy, śmigłowy samolot pasażerski z konstrukcją w całości wykonaną z metalu. Był to pierwszy taki samolot w historii Lockheed. Każda poprzednia maszyna albo była w całości drewniana, albo miała jedynie niektóre elementy wykonane z metalu. Powstanie Lockheed L-10 było podyktowane w dużej mierze nowym prawem amerykańskim, które zabraniało przewozu pasażerów samolotami jednosilnikowymi. Lockheed, podobnie jak Boeing i Douglas, musieli więc rozpocząć produkcję samolotów nowej generacji. Samolot o rozpiętości skrzydeł 16,8 m, napędzany był dwoma silnikami Wasp o mocy 460 KM każdy. Umożliwiało to ważącej 2,93 t maszynie osiąganie prędkości 325 km na godz. Na pokładzie Lockheed L-10 swój ostatni lot odbyła Amelia Earhart, która zginęła podczas próby okrążenia Ziemi wzdłuż równika. Zaginęła nad Pacyfikiem, pokonawszy 3/4 trasy. L-10 zasłużył się także w armiach co najmniej 10 krajów, w tym USA i Wielkiej Brytanii. Od 1936 r. aż do wybuchu II wojny światowej 10 samolotów Lockheed L-10 Electra latało we flocie Polskich Linii Lotniczych LOT.

Data powstania: 1936 r. Pomniejszona wersja popularnego samolotu L-10, stworzona z myślą o mniejszych liniach lotniczych, usługach transportowych i prywatnych klientach. Poza dwuosobową załogą, na pokład L-12 Electra Junior wejść mogło zaledwie sześciu pasażerów. Mniejsze wymiary, przy zachowaniu tych samych silników, widocznie poprawiły możliwości samolotu. Prędkość maksymalna "Juniora" wynosiła 362 km na godz. Dzięki temu świetnie nadawał się do misji wojskowych. Samolot służył w armiach wielu krajów, m.in. USA, Kuby, Japonii i Holandii, głównie do szybkiego transportu wyposażenia. Ciekawostką jest, że wykonane w skali modele Lockheed 12 pojawiły się w kultowej już finałowej scenie filmu "Casablanca" z 1942 r.

Data powstania: 1937 r. Kolejny samolot bazujący na popularnym modelu L-10. Tym razem jednak inżynierowie postawili na stworzenie większej jednostki. O 1,7 m dłuższy, z rozpiętością skrzydeł większą o ponad 3 m i cięższy o niemal 2 t samolot potrzebował też nowych, znacznie mocniejszych silników. Początkowo montowano w nich jednostki Pratt & Whitney R-1690 Hornet, ale szybko postawiono na dwa silniki Wright SGR-1820-F62 o mocy 760 KM każdy. Umożliwiało to lot z prędkością ponad 400 km na godz. na pułapie 7,6 km. Samolot bardzo dobrze przyjął się na całym świecie, zwłaszcza w Japonii, gdzie na licencji wyprodukowano 240 maszyn opartych na tym projekcie (część o wydłużonym kadłubie, nazwana Kawasaki Typ 1). W 1937 r. PLL LOT zakupiło 10 maszyn L-14, z czego jedna z nich doleciała z fabryki w Kalifornii na lotnisko Okęcie o własnych siłach, co miało być zaczątkiem dla polskich lotów transatlantyckich. Dalsze plany pokrzyżowała wojna.

Data powstania: 1938 r. Lekki bombowiec, wykorzystywany do działań podczas II wojny światowej. Samolot został zamówiony tuż przed wojną przez wojsko brytyjskie, które spodziewało się możliwości wybuchu konfliktu, w związku z narastającym napięciem w Europie. Projekt oparto na powstałym rok wcześniej L-14. Lockheed Hundson był konstrukcją w pełni metalową z chowanym podwoziem. Załoga liczyła sześć osób. Maszyna napędzana była dwoma silnikami śmigłowymi o mocy 1,1 tys. KM, co pozwalało jej latać z prędkością niemal 400 km na godz. 8 października 1939 r. Hudson zniszczył niemiecki samolot, co było pierwszym w czasie II wojny światowej zestrzeleniem samolotu RAF startującego z bazy Wielkiej Brytanii. Hudson to także pierwszy amerykański samolot, który zatopił niemiecki okręt podwodny. Łącznie wyprodukowano 2584 sztuk Hudsonów.

Data powstania: 1939 r. Myśliwiec dalekiego zasięgu zbudowany w układzie dwukadłubowym. Był to pierwszy wojskowy samolot zaprojektowany w zakładach Lockheeda, który trafił do produkcji seryjnej, a także pierwszy amerykański myśliwiec dwusilnikowy. P-38 Lightning napędzany był dwoma widlastymi jednostkami Allison V-1710-89/91 o mocy 1 tys. 425 KM każdy. Umożliwiało to latanie z prędkością ponad 660 km na godz. lub uzyskiwanie pułapu ponad 13,4 km. Myśliwce P-38 brały udział w misjach wojskowych od 1942 roku, zarówno na Pacyfiku, jak i w Europie. Na wyposażeniu samolotu znajdowały się cztery nkm 12,7mm z zapasem amunicji po 450 naboi na każdy i działka 20 mm z zapasem 150 naboi. Samolot był przystosowany także do przenoszenia nawet 2 t bomb, a od wersji L także rakiet niekierowanych pod skrzydłami.

Data powstania: 1939 r. Mimo zainteresowania kilku krajów modelami od L-10 do L-14, w porównaniu z konkurencją, a zwłaszcza samolotami Douglas, Lockheed pozostawał nieco w tyle. Ich samoloty były przede wszystkim nadal za małe, by konkurować na rynku lotów pasażerskich. Zmianą miał być model L-18 Lodestar, który został wydłużony o kolejne 1,7 m, mieszcząc dodatkowe dwa rzędy siedzeń, mieszcząc łącznie - poza trzyosobową załogą - 18 pasażerów. Kolejny raz poprawiono także osiągi. W najmocniejszej wersji zastosowano dwa silniki o mocy 1,2 tys. KM, co umożliwiało lot z maksymalną prędkością 428 km na godz. (prędkość przelotowa - 320 km na godz.).

Data powstania: od 1943 r. Tuż po zaprezentowaniu 18-miejscowego L-18, linie lotnicze Trans World Airlines złożyły zamówienie na aż 40-miejscowy samolot o zasięgu powyżej 5,6 tys. km. Wykraczało to poza możliwości którejkolwiek z dotychczasowych maszyn Lockheed, jak również tych, które znajdowały się dopiero na deskach kreślarskich. Inżynierowie postanowili więc rozpocząć zupełnie nowy projekt. Tak powstały pierwsze samoloty typu Constellation, oblatane w 1943 r. Konstrukcja bazowała na czterech silnikach śmigłowych, a niespodziewaną przeszkodą była wysokość ogona, która mogła uniemożliwić modelom Constellation korzystanie z dotychczas używanych hangarów, które okazałyby się zbyt niskie. Ostatecznie zdecydowano o wykonaniu ogona z trzema statecznikami, co umożliwiało ich zmniejszenie, a więc także korzystanie z dotychczasowej infrastruktury na lotniskach. Constellation stał się popularną bazą do tworzenia kolejnych wersji o różnym przeznaczeniu. Dla samego wojska powstało ponad 50 różnych modeli, od bombowców, przez latające radary, aż po samolot arktyczny i prezydencki. W wersji cywilnej sporym przełomem okazał się model L-1049 Super Constellation, zaprezentowany w 1951 r. Była to pierwsza wersja produkcyjna z silnikami Wright R-3350-749C18BD o mocy 2,5 tys. KM każdy. Pojemność Super Constellation wynosiła aż 109 pasażerów. O popularności tego modelu może świadczyć fakt, że ostatni komercyjny lot odbył się w... 1993 r. w barwach linii lotniczych Dominikany.

Data powstania: 1945 r. Lockheed F-80 to pierwszy odrzutowiec, który został użyty w misji przez USAAF. Ze względu na śmiertelny wypadek w trakcie oblatywania jednego z prototypów, samolot nie zdążył przysłużyć się w trakcie działań drugowojennych. Ze względu na awaryjność pierwszych modeli, z początkowych zamówionych 5 tys. maszyn, do 1950 r. wyprodukowano nieco ponad 1,7 tys. W 1947 r. myśliwiec F-80 pobił rekord prędkości, lecąc 1003,9 km na godz. Szybko okazało się jednak, że prędkość nie wystarczy. Podczas wojny koreańskiej w 1950 r. F-80 ulegały znacznie bardziej zaawansowanej konstrukcji radzieckich myśliwców odrzutowych MiG-15. w USA samoloty te zostały szybko wyparte przez F-86 Sabre produkcji North American Aviation.

Data powstania: 1945 r. Skonstruowany w 1945 r., a wprowadzony do służby 2 lata później, Lockheed P-2 Neptune miał jedno główne zadanie - patrolowanie oceanów i umożliwianie załodze wypatrywania wrogich okrętów. Cała konstrukcja była więc poświęcona przede wszystkim zachowaniu jak największego zasięgu operacyjnego, by maszyna mogła patrolować możliwe duży obszar bez międzylądowań. Podczas testów w 1946 jeden z prototypów wykonał lot z Perth w Australii do Columbus w Stanach Zjednoczonych bez lądowania, ani tankowania w powietrzu. Samolot przemierzył w ten sposób rekordowe 18 tys. km, co udało się pobić dopiero 16 lat później.

Data powstania: 1949 r. Oblatany w 1949, a wprowadzony do służby w 1959 r. F-94 Starfire był ulepszoną wersją niezbyt dobrze przyjętego F-80. Był to pierwszy amerykański odrzutowiec przechwytujący, przystosowany do działań w dowolnych warunkach atmosferycznych i o każdej porze dnia i nocy. Dzięki zastosowaniu silników z dopalaczami w wersji Allison J33-A-33, F-94 mógł rozpędzić się maksymalnie do prędkości 1030 km na godz. Była to pierwsza amerykańska maszyna z tym typem silnika. Samolot mógł też operować na pułapie ponad 15 km.

Data powstania: 1954 r. C-130 Hercules to już legenda przestworzy. Amerykański czterosilnikowy wojskowy samolot transportowy o napędzie turbośmigłowym został wprowadzony do służby w grudniu 1956 r. Od tego czasu wyprodukowano ponad 2,5 tys. egzemplarzy tego samolotu w 40 różnych wersjach. Samolot służył w armiach ponad 50 krajów świata, a w wielu przypadkach służy do dziś. Jest to jedna z trzech maszyn, która z powodzeniem jest wykorzystywana w działaniach bojowych nieprzerwanie od ponad 50 lat. W podstawowej wersji samolot napędzany był czterema potężnymi silnikami Allison T56-A-15 o mocy aż 4,3 tys. KM każdy. Dzięki temu ważący 38 t kolos mógł zabrać na pokład kolejne 33 t ładunku. Skuteczny zasięg transportowca wynosi 3,3 tys. km, a prędkość przelotowa to 540 km na godz. Herculesy znajdują się na wyposażeniu także polskiej armii. Co więcej, w kwietniu 2021 r. pojawiła się informacja, jakoby MON planował zakup kolejnych maszyn tego typu.

Data powstania: 1954 r. Naddźwiękowy samolot odrzutowy Lockheed F-104 Starfighter był tak samo wyjątkowy, jak i niebezpieczny. Osiągi tej maszyny były niezwykłe. Prędkość maksymalna dwukrotnie przekraczała prędkość dźwięku i wynosiła ponad 2125 km na godz. Ze względu na ograniczenia konstrukcyjne, a zwłaszcza temperatury, przy których aluminiowa konstrukcja mogłaby wytrzymać, samolot nie rozpędzał się dalej, ale silniki byłyby w stanie to zrobić. 7 maja 1958 r. F-104 pobił rekord wysokości, wznosząc się z pilotem na ponad 27,8 km. Wysokość 25 km maszyna osiągała w niecałe 5 min. 16 maja pobito też rekord prędkości w sprzyjających warunkach - 2259 km na godz. 14 grudnia 1959 r. pilot Joe B. Jordan w F-104 przekroczył granicę wysokości 31,5 km. Dzięki temu samolot nazywany był przez wielu "rakietą z pilotem". Niestety, konstrukcja nie należała do bezpiecznych. Budowa skrzydeł wymagała lądowania z relatywnie dużą prędkością. Z powodu dużej liczby wypadków lotnicy Luftwaffe, latający na F-104, nadali mu przydomek Witwenmacher, co można tłumaczyć jako "owdawiacz" - zostawiał bowiem wiele wdów po pilotach, którzy zginęli w wyniku wypadków na Starfighterze. Po kilkunastu latach od prezentacji samolot nie odpowiadał już również ówczesnym standardom nośności wyposażenia i skutecznego zasięgu, przez co był sukcesywnie wycofywany.

Data powstania: 1955 r. Lockheed U-2 to stratosferyczny samolot, który powstał na zlecenie CIA. Jego głównym zadaniem miało być szpiegowanie Związku Radzieckiego i Kuby z bezpiecznej wysokości. Do dziś stanowi on jeden z ważniejszych symboli zimnej wojny i czasów, w których popularnością cieszyły się filmy o Jamesie Bondzie. Ze względu na konstrukcję ciśnieniową i konieczność symulowania warunków atmosferycznych wysokości 8,8 km, pilot zmuszony był przez cały czas nosić kombinezon ciśnieniowy, podobny do tego, jaki nosili później astronauci. Samolot umożliwiał bezpieczne loty na wysokości ponad 27 km i z prędkością maksymalną 820 km na godz. Łącznie wyprodukowano 104 sztuki tych maszyn w różnych wersjach.

Data powstania: 1957 r. Czterosilnikowy turbośmigłowy samolot pasażerski. Przystosowany do przewozu od 67 do 85 pasażerów (zależnie od wersji). Sprzedaż pierwszych egzemplarzy była zadowalająca, jednak szybko okazało się, że ze względu na dużą liczbę wad L-188 należy do najbardziej zawodnych samolotów. Po dwóch pierwszych katastrofach Lockheed zmuszone było przeprowadzić szeroko zakrojoną akcję serwisową wszystkich maszyn, po której nie zamówiono już żadnego nowego modelu. Ze 170 wyprodukowanych egzemplarzy aż 58 zakończyło swój żywot w katastrofach o różnym skutku. Ostatnia z nich miała miejsce w lipcu 2003 r.

Data powstania: 1957 r. O Lockhead JetStar mówi się "ojciec wszystkich biznesowych odrzutowców". Był to jeden z pierwszych samolotów odrzutowych o przeznaczeniu cywilnym, który zyskał tak dużą popularność na całym świecie, ale zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych. Maszyna ma układ dolnopłata, jest w stanie przewieźć do 14 pasażerów, a na tyle kabiny znajduje się toaleta i niewielka kuchnia. Wysokość samej kabiny to 1,86 m. Po 1957 r. stworzono pięć cywilnych wersji tego samolotu. Najnowocześniejsza - AAI FanStar - została oblatana w 1986 r., ale nie wyprodukowano nigdy więcej, niż jeden egzemplarz testowy. Swoją popularność JetStar zawdzięczał przede wszystkim ogromnej prędkości przy zachowaniu wysokiego poziomu wygody. Pierwszy model seryjny, JetStar 6, latał z prędkością nawet 922 km na godz. Do posiadaczy JetStarów zaliczyć można m.in. Franka Sinatrę i prezydenta USA Richarda Nixona.

Data powstania: 1959 r. Czterosilnikowy morski samolot rozpoznawczy i patrolowy przy zadaniach zwalczania okrętów podwodnych, którego konstrukcja oparta została o samolot L-188 Electra. Wymaganiami Sił Zbrojnych USA była większa, niż w przypadku P-2 Neptune ładowność samolotu, co udało się osiągnąć kosztem drastycznego zmniejszenia zasięgu. W przypadku P-3 wynosił on 8,9 km bez uzbrojenia (wariant patrolowy) i zaledwie 2,49 km w walce. Na potrzeby różnych krajów przygotowano ponad 40 wersji samolotu, które były przystosowane m.in. do przenoszenia radarów, nadzoru elektronicznego, a nawet bezpośredniego ostrzału celów na ziemi.

Data powstania: 1963 r. Lockheed C-141 Starlifter to strategiczny samolot transportowy stworzony wyłącznie dla armii amerykańskiej. Spośród 285 egzemplarzy tylko jeden trafił poza USAF i było to NASA. Samoloty Starlifter służyły do 5 maja 2006 r. Amerykanie wykorzystywali C-141 m.in. jako samoloty zaopatrzeniowe baz na Antarktydzie w ramach akcji "Deep Freeze". Załoga samolotu składała się z pięciu do siedmiu osób. Jak na swoje wymiary (51,3 m długości i 48,8 m rozpiętości skrzydeł), C-141 miał przyzwoite osiągi. Prędkość maksymalna wynosiła 912 km na godz., ale najważniejsza była ładowność. Pusty Starlifter ważył 65,5 t, a wystartować mógł z masą nawet 147 t.

Data powstania: 1964 r. Samolot o niezwykłym kształcie, który został zaprojektowany do osiągania prędkości rzędu Mach 3,5. Do dziś jest to najszybszy samolot, jaki kiedykolwiek oficjalnie pojawił się w służbie wojskowej jakiegokolwiek kraju na świecie. Maszyna ta została zamówiona przez zamówienie CIA, a później eksploatowana także przez Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych i NASA. Lockheed SR-71 Blackbird operował na wysokości około 25 km, ale w razie konieczności mógł wznieść się na ponad 35 km. Samolot ten był nieuzbrojony, służył głównie do misji szpiegowskich. Poza pilotem na pokładzie znajdował się operator urządzeń nasłuchowych i obserwacyjnych. Samolot był napędzany dwoma silnikami Pratt & Whitney J58, których najwyższa wydajność osiągana była przy zawrotnej prędkości Mach 3,2, będącej jednocześnie standardową prędkością operacyjną Blackbirda. Łącznie wyprodukowano 32 egzemplarze SR-71, a ostatni lot odbył się w 1999 r. Już w latach siedemdziesiątych zadania samolotów zwiadowczych przejmowały satelity.

Data powstania: 1968 r. Konstrukcja Lockheed C-5 Galaxy powstała z myślą o transportowaniu całych i w pełni wyposażonych jednostek wojskowych na terenie całego świata. Na pokład samolotu załadować można nie tylko piechotę i jej wyposażenie, ale także ciężkie transportery opancerzone i czołgi. Załogę tego kolosa stanowi siedem osób (dwóch pilotów, dwóch inżynierów pokładowych i trzech techników załadunku). C-5 Galaxy ma aż 75,3 m długości i rozpiętość skrzydeł 67,9 m. Przy masie własnej 153 t, generuje on ciąg zdolny poderwać z ziemi ciężar aż 381 t (wliczając paliwo). Przestrzeń ładunkowa w luku C-5 Galaxy wynosi aż 985 m kw.

Data powstania: 1970 r. Szerokokadłubowy samolot pasażerski dalekiego zasięgu. Trzeci tego typu po Boeingu 747 i McDonnell Douglas DC-10. Podobnie jak DC-10 Tristar miał trzy silniki turbowentylatorowe. Był to pierwszy, a zarazem ostatni cywilny odrzutowy samolot pasażerski w historii Lockheed. Trzy silniki pozwalały osiągać prędkość maksymalną 950 km na godz. i pułap 13,1 km. Na pokładzie samolotu znajdowały się 234 miejsca. Łącznie wykonano ponad 10 wersji tego modelu, które służyły w liniach lotniczych m.in. USA, Wielkiej Brytanii i Arabii Saudyjskiej. Widoczny na zdjęciu samolot L-1011 Stargazer służy do wynoszenia rakiet badawczych Pegasus XL, które startują z wysokiego pułapu, wyniesione właśnie przez L-1011 TriStar.

Data powstania: 1972 r. Lockheed S-3 Viking to amerykański samolot patrolowy, bazujący na pokładach lotniskowców. Stąd też jego konstrukcja, dla zaoszczędzenia miejsca, umożliwia składanie skrzydeł. Głównym zadaniem Vikingów jest patrolowanie wód i wczesne wykrywanie okrętów wroga. Maksymalny zasięg samolotu S-3 w optymalnych warunkach wynosi 5,12 km. Prędkość maksymalna to z kolei 834 km na godz., zaś przelotowa - 686 km na godz. Ze względu na charakterystyczny odgłos silnika wśród żołnierzy samolot ten miał przydomek "odkurzacz".

Data powstania: 1981 r. Jednomiejscowy samolot szturmowo-bombowy stworzony w technice obniżonej wykrywalności stealth. Pierwszy "niewidzialny" samolot, który został wykorzystany w misji bojowej. Pomimo oznaczenia literą "F", wskazującą myśliwce w portfolio Lockheed, Nighthawk używany był najczęściej jako bombowiec taktyczny do ataków precyzyjnych. Po pierwszych testach w 1981 r., F-117 został wcielony do wojska dopiero w 1983 r, jednak przez kolejnych sześć lat nie był ujawniany publicznie, ze względu na zaawansowaną technologię załamywania promieni radarów, utrudniających wykrycie samolotu przez wroga. Technologia ta została po raz pierwszy opisana teoretycznie przez radzieckiego matematyka Piotra Ufimcewa w 1962 r. F-117 mógł operować z prędkością zbliżoną do prędkości dźwięku, najczęściej od 1 do 1,1 tys. km na godz. Niewykrywalność dla radarów została oszacowana na około 15 km. Taki dystans samolot ten może przebyć w niecałą minutę, dając wrogowi niewiele czasu na odpowiedź. Nighthawki z powodzeniem wykorzystywano m.in. podczas wojny w Zatoce Perskiej, a także podczas działań wojennych w Kosowie. Tam, 27 marca 1999 r., jeden egzemplarz F-117 został strącony. Wrak do dziś oglądać można w Muzeum Lotnictwa w Belgradzie.

Data powstania: 1991 r. Myśliwiec przewagi powietrznej, który pierwszy raz został obleciany w 1991 r. w prototypowej wersji YF-23, ale do produkcji trafił dopiero w 1997 r. To jednoosobowy dwusilnikowy pojazd o obniżonej wykrywalności stworzony na wyłączność Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Pierwotny projekt samolotu, proponowany w połowie lat 80., zakładał stworzenie powietrznej przeciwwagi dla radzieckich myśliwców MiG-29 i Su-27. W tym czasie amerykanie mieli na wyposażeniu starzejące się myśliwce F-15 i ciągle modyfikowane F-16. Ciągłe przekładanie planów i projektów związanych z budową nowego myśliwca sprawiły, że do służby trafił od bardzo późno. Pierwszy wyprodukowany egzemplarz został dostarczony do Bazy Sił Powietrznych w Nellis w stanie Nevada dopiero 14 stycznia 2003 r. Pierwsze bojowe wykorzystanie F-22 miało miejsce 23 września 2014 r. na misji przeciwko tak zwanemu Państwu Islamskiemu na terenie Syrii.

Data powstania: 2006 r. Nazwa F-35 Lightning II bezpośrednio nawiązuje do pierwszego myśliwca marki z 1939 r. Jest to jednomiejscowy, jednosilnikowy myśliwiec wielozadaniowy piątej generacji, który może latać z prędkością 2250 km na godz. (Mach 1,8). Do kwietnia 2021 r. powstało ponad 625 sztuk tej maszyny, która służy w armiach m.in. USA, Wielkiej Brytanii i Izraela. Polskie Wojska Lotnicze również mają na wyposażeniu 32 sztuki F-35A. Na wyposażeniu Stanów Zjednoczonych jest ich już ponad 1,3 tys.