W duchu pokory

Im większy jesteś, tym bardziej się uniżaj, a znajdziesz łaskę u Pana (Syr 3,18).

Pokorę można znaleźć wśród najmniej popularnych dziś haseł. „Współczesny” pokorny to frajer, ciamajda, życiowy nieudacznik, na plecach którego robi karierę ktoś inny… Żeby jednak zrozumieć biblijne znacznie „duchowego GPS-u”, jakim jest pokora, trzeba zmienić perspektywę patrzenia. I odwołać się do słowa Bożego a nie kryteriów publicystycznych czy socjologicznych.

Pokora wskazuje, aby uznać swoją zależność od Boga, niewystarczalność w poznaniu i działaniu, ograniczoność w przestrzeni i czasie. To zapobiega bałwochwalstwu, uczy szacunku do Stwórcy, stworzenia i samego siebie, pozwala świętować dzień święty. Pokora prowadzi do przeglądania się w lustrze słowa Bożego, którego podstawowe wezwanie dotyczy nawrócenia i trwania w przymierzu z Panem.

Pokora odznacza się łagodnością, która wyraża się w delikatności, stanowczości i nie ucieka się do przemocy; jest uniżeniem, czyli wolnością od wyniosłości, która chciałaby w arogancki sposób udowadniać innym, że są gorsi, i błyszczeć ich kosztem. Uniżenie to również uznanie swojej zależności od Niego i akceptacja życiowych upokorzeń jako przewidzianych w Bożej pedagogii i pożytecznych dla duchowego rozwoju. Pokora oznacza wreszcie gotowość do bycia sługą, która wynika z posłuszeństwa Bogu, na wzór Jezus, który stał się sługą naszego zbawienia.

Pokora pozwala nam zatem odkryć swoją wartość a także swoje miejsce na ziemi. Być pokornym to znaczy się uniżać a nie wywyższać. Aby usłyszeć ostatecznie od Boga – gospodarza uczty niebieskiej: „przyjacielu, posiądź się wyżej”. Natomiast pokora prowadzi w konsekwencji do służby.

Na koniec, słowa tzw. Modlitwy Azariasza, którą odmawia kapłan po modlitwach nad chlebem i winem, pochylając się przed ołtarzem: „Przyjmij nas, Panie, stojących przed Tobą w duchu pokory i z sercem skruszonym; niech nasza ofiara tak się dzisiaj dokona przed Tobą, Panie Boże, aby się Tobie podobała”.

Myśl Leona XIV

Aby dobrze służyć, trzeba wszystko rozpoczynać od modlitwy.