Musieli zmierzyć się ze śmiercią własnych dzieci. "Nie ma większej straty"

20 stycznia 1994 r. Afrodyta Tzoka (17-letnia córka Eleni) została zamordowana przez swojego byłego chłopaka Piotra. Najpierw strzelił w jej skroń, a potem w serce. Ciało przykrył igliwiem i gałęziami. Znaleziono je trzy dni później. "To było jak w jakimś filmie. Zawalił się świat, wszystko runęło. Ja nie pamiętam pierwszego roku po tej tragedii, jakby połowa Eleni była na ziemi, a połowa w niebie. Wszystko robiłam mechanicznie, nie wiedziałam, gdzie ja jestem, co ja robię. To był trudny czas i trudny okres, ale tak jak mówię, trzeba to przerobić, inaczej człowiek dalej nie żyje" — wspomniała piosenkarka. Eleni skontaktowała się z mordercą Afrodyty. "Zadzwoniłam, porozmawiałam z nim, powiedziałam, że musi zrobić wszystko, żeby stać się lepszym człowiekiem. I on powiedział mi: »I uratować czyjeś życie«". Wybaczyła katowi swojego jedynego dziecka. "Gdybym nie przebaczyła, prawdopodobnie nie mogłabym dalej śpiewać, nie mogłabym spotykać się z ludźmi. Przebaczyć to nie znaczy zapomnieć. Przebaczyć to pozbyć się negatywnych emocji, które zabijają nas od środka. To była tragedia dwóch rodzin. Naszej rodziny i rodziny Piotra. Ja jako matka czułam ból tej matki, która też nosi ogromny krzyż. (...) Gdybym nie wybaczyła, nie żyłabym" — wyjaśniła na łamach "Kobiety i Życia".

Synek Seweryna Krajewskiego zmarł 26 marca 1990 r. Tego dnia sześcioletni Maksymilian Krajewski wsiadł do samochodu kierowanego przez mamę, która odebrała go ze szkoły muzycznej (uczył się gry na skrzypcach). Towarzyszyła im także babcia chłopca. Kilka chwil później w auto uderzyła rozpędzona ciężarówka. Maks zginął na miejscu. "Śmierć Maksymiliana to był dla Seweryna i Elki, jego żony, ogromny cios. Tym bardziej, że Maksymilian był świetnym dzieckiem — otwartym, żywiołowym, zabawnym. Rodzice długo nie mogli po tym wydarzeniu dojść do siebie" — ujawnił Krzysztof Szewczyk, ojciec chrzestny tragicznie zmarłego chłopca i przyjaciel domu.

Pamela Bem-Niedziałek, starsza córka Ewy Bem, zmarła 30 września 2017 r. po walce z guzem mózgu. Miała 39 lat. "Nie docierało do mnie, że z glejakiem nie można wygrać. Gdy poznawaliśmy diagnozę, nie pojmowałam znaczenia słów wypowiadanych przez lekarzy. Nie dopuszczałam myśli, że to naprawdę może być choroba śmiertelna. Gdy córka odeszła, przeżyliśmy kolejne etapy żałoby. Niedowierzanie, żal, rozpacz, złość, a nawet wściekłość. W końcu przyszło też poczucie ulgi, że Melunia już nie będzie cierpiała. Krótką chwilę miałam nadzieję, że i dla mnie cierpienie się skończy" — wyznała Ewa Bem w wywiadzie dla "Twojego Stylu" w listopadzie 2023 r. Przez dwa lata "udawała, że żyje" i "przepychała dzień za dniem". Funkcjonowała dzięki lekom, pomocy psychiatry, psychoterapeuty i — przede wszystkim — męża. "Aż zrozumiałam, że świat istnieje, życie toczy się dalej, tylko już bez niej. Wciąż było trudno, choć już inaczej. Nie mogłam słuchać muzyki, oglądać telewizji, czytać książek, nawet nie gotowałam. Czułam się tak, jakbym chodziła po linie zawieszonej między życiem i nieżyciem. Chwilami myślałam, że fajnie byłoby spaść, bo mogłabym być znów z Pamelą" — wyjawiła. Zapytana, czy czas leczy rany, odpowiedziała: "Nie. To banał. Dziś wiem, że takiej rany nic nie uleczy. Ale przyjęłam do wiadomości, że można nauczyć się z nią żyć. Sprawić, by cierpienie i tęsknota nie definiowały wszystkiego wokół. Trzeba iść dalej".

W 2008 r. Krzysztof Piasecki stracił jedynego syna. Wojtek zginął w wypadku na snowboardzie. "Miał na te narty pojechać ze mną... Zadzwonił wcześniej i powiedział, że jedzie z kolegami. To jest o krok od szaleństwa, żeby pomyśleć... a jak bym się nie zgodził to..." — wyjawił satyryk w "Dzień Dobry TVN". Magazynowi "Kraków i Świat" wyznał, że 10 lat zajęło mu "oswojenie straty". Szybko wrócił do występów, bo miał wrażenie, że skoro na scenie udaje mu się zapomnieć o tym, co się stało, to praca mu służy. "Mentalnie nie dopuszczałem do siebie myśli, że mój syn nie żyje. Grając, na chwilę zapominałem, że Wojtka nie ma. Byłem nawet przekonany, że już się pogodziłem z losem, że już swoje przecierpiałem. Myliłem się, bo w moim przypadku czas nie leczył ran. On je jakoś tam zabliźniał. Gdy wracałem do prywatności, miewałem takie sytuacje, że każdy chłopiec w wieku Wojtka miał jego twarz, choć przecież wiedziałem, że to nie on. Po 10 latach od wypadku pływałem na promach i tam występowałem. Bywało, że myślałem, czy nie wyskoczyć z tego promu. Bałem się, że to zrobię. I chyba powiedziałem o tym żonie. A ona uznała, że muszę poprosić o pomoc" — wspominał Krzysztof Piasecki. Terapia pomogła. "Dzisiaj mogę myśleć o Wojtku z przyjemnością. Odzyskałem wspomnienia, o których nie pamiętałem, ba, nie wiedziałem, że one są. Teraz przypominam sobie różne nasze przeżycia i to jest dla mnie miłe. Bo przecież był z nami kilkanaście lat, a przez ten czas zdarzyło się wiele fantastycznych rzeczy. One nie zniknęły. One są. To jest fenomenalne, nie spodziewałem się, że coś takiego jest możliwe" — wyznał satyryk magazynowi "Kraków i Świat".

Gdy John Travolta zabrał bliskich do hotelu Old Bahama Bay na wyspie Wielka Bahama, nie wiedział, że rodzinne wakacje przerwie tragedia. 2 stycznia 2009 r. Jett, 16-letni syn gwiazdora, został znaleziony w łazience hotelowego apartamentu. Mimo prób reanimacji nie udało się go uratować. Na początku podano, że przyczyną śmierci był nieszczęśliwy wypadek (Jett uderzył głową w krawędź wanny), później — że chłopiec dostał udaru lub ataku serca. Glenn Cambell z lokalnego zakładu pogrzebowego twierdził, że ciało nastolatka było "w dobrym stanie". W akcie zgonu stwierdzono, że śmierć nastąpiła w wyniku udaru mózgu. Ciało Jetta Travolty zostało skremowane, urnę z prochami pogrzebano na terenie rodzinnej posiadłości na Florydzie. Do Stanów Zjednoczonych wysłano pustą trumnę, bo odwrócić uwagę mediów. Tajemnicza śmierć chłopca i zachowanie jego rodziców sprawiły, że zaczęły powstawać liczne teorie spiskowe. Musiało upłynąć kilka lat, by gwiazdor przyznał, że jego syn miał autyzm, astmę i epilepsję. Jett uderzył głową w wannę po tym, jak dostał ataku padaczki. W 2014 r. w rozmowie z BBC John Travolta wyznał: "Żałoba nigdy nie znika, ale uczymy się z nią żyć".

Tomasz Olejniczak, starszy syn Sławomiry Łozińskiej, studiował medycynę. W kwietniu 2002 r., wysiadając z autobusu, skręcił nogę. Na pogotowiu założonu mu gips, ale nie podano leków przeciwzakrzepowych. W nocy dostał zatoru i zmarł. Miał 24 lata. Aktorka nie potrafiła sobie poradzić ze stratą syna. Zaczęła brać silne środki uspokajające. "Byłam kompletnie ogłuszona potworną ilością leków, alkoholem. Przekonana, że idę w stronę totalnego szaleństwa, nienawidziłam ludzi, pragnęłam tylko samotności. Nie potrafiłam kochać" — wyznała "Polityce". Tragedia na zawsze zmieniła życie Sławomiry Łozińskiej. "Już niczego nie planuję. Nie myślę: »Pod koniec sierpnia skoczę do Paryża, stać mnie na to«, bo do sierpnia może już mnie nie być. Za dużo strat przeżyłam. Wiem, jak to jest, gdy świat zmienia się w sekundę" — wyjawiła w wywiadzie dla magazynu "Pani".

Maria, młodsza córka Filipa Lobodzińskiego, miała 19 lat, gdy usłyszała diagnozę: glejak. Rokowania nie dawały dużo nadziei. Rozpoczęła się walka o życie. Trwała dwa lata. 1 października 2015 r. Maria Łobodzińska zmarła. "Była niezwykle dzielna, heroiczna. Sama podczas nawrotu choroby zabrała się za przekład sztuki Giraudoux, tak jakby miała potrzebę zostawienia czegoś po sobie. Jeszcze parę tygodni przed śmiercią starała się żartować, choć właściwie tylko leżała, z trudem wstając do toalety" — mówił Filip Łobodziński w wywiadzie dla"Vivy" w 2021 r. Cztery lata później, rozmawiając z Bogdanem Rymanowskim, wyznał: "Czas absolutnie nie goi ran. On tylko pozwala je jakoś obandażować, ale one nigdy nie znikną. Dwa lata ze świadomością choroby, o której w internecie można przeczytać wszystko, między innymi to, że jest nieuleczalna. Tu nie chodzi o mnie, tu chodzi o nią. Ona żyła z tą świadomością, doskonale wiedziała, co się z nią dzieje". Sugestie, że córka znajduje się teraz w "lepszym świecie", są dla niego bolesne. "Kilkakrotnie spotykałem się z takimi zdaniami, które ludzie głęboko wierzący potrafią rzucić, że »wiesz, zabrał ją do lepszego świata«. Ale dlaczego przy okazji musiała przechodzić przez te dwa lata? Operacja, zabiegi, coraz bardziej upokarzający stan fizyczny... Nawet jeśli był gdzieś zapisany wyrok, że ona ma przeżyć 21 lat, to mogła zginąć, na przykład w sposób tragiczny, ale te 21 lat przeżyć w sposób twórczy i dający poczucie spełnienia. Tego losowi nie jestem w stanie darować, że ją na to skazał, na to powolne konanie" — przyznał.

16 lipca 2015 r. Maksymilian, dziewięcioletni syn Filipa Chajzera, podróżował samochodem ze swoim dziadkiem Romanem. Jechali przez Szczytniki (miejscowość w województwie mazowieckim), gdy auto zjechało z pasa ruchu i uderzyło w naczepę tira, która stała na poboczu. Mimo udzielonej pomocy Maksymilian zmarł. Nie wiadomo, jak doszło do wypadku. Media rozpisywały się o zawale kierowcy. Kiedy doszło do tej tragedii, Filip Chajzer był na wakacjach w USA. W swoich mediach społecznościowych napisał: "Straciłem moje dziecko. Syna, którego kochałem nad wszystko na świecie. Moje życie właśnie straciło sens. Ten wpis jest ponad moją siłę jak zresztą wszystko od zeszłego tygodnia. Mam nadzieję, że jeszcze uda mi się go kiedyś znaleźć. Teraz nie wiem tylko jeszcze jak. Jestem w bardzo złym stanie. Jest ze mną rodzina i przyjaciele. Z góry bardzo dziękuję za wsparcie, modlitwę, zwykłą dobrą myśl".

2 lipca 2013 r. po długiej walce z chorobą nowotworową zmarł 42-letni Marcin Mayzel, jedyny syn Zofii Merle. Dla aktorki wszystko straciło sens, również praca, którą tak kochała. "Od momentu śmierci mojego syna, słowa takie jak teatr, film, telewizja, radio, dubbing, estrada i kabaret stały się dla mnie jedynie pustymi dźwiękami, symbolizującymi sprawy, z którymi nie chcę mieć już nigdy nic wspólnego" — powiedziała Rafałowi Dajborowi na potrzeby książki "Mój mąż jest z zawodu dyrektorem, czyli jak u Barei 2".

W kwietniu 1989 r. Piotr Smoleń poszedł do kolegi, któremu dał kasety wideo z nagraniami kabaretu "Tey". O tym, że 15-letni syn nie wrócił do domu, Bohdan Smoleń dowiedział się, gdy do jego drzwi zapukała sąsiadka, pytając, czy Piotrek jest w domu. Odruchowo przytaknął i poszedł do pokoju syna. Był pusty. "Kilkaset metrów od domu" aktor znalazł zwłoki syna. "Przykryłem ciało i czekałem na policję, wiedząc, że zadadzą mi mnóstwo pytań, na które nie znałem odpowiedzi" — wyznał Bohdan Smoleń w programie "Niepokonani" Krzysztofa Ziemca. Oficjalnie uznano, że Piotr popełnił samobójstwo, powiesił się na pasku pożyczonym od kolegi, ale Bohdan Smoleń utrzymywał, że ktoś musiał jego synowi pomóc umrzeć. "Jestem przekonany, że był ktoś drugi z nim. Ktoś mu to zrobił albo kazał mu to zrobić" — mówił w książce "Niestety wszyscy się znamy". Razem z żoną jeździł do wróżki, by pomogła wyjaśnić okoliczności śmierci ich dziecka. Usłyszeli, że Piotr "czuł się niekochany, nie było dla niego serca w domu".

13 października 2008 r. w szpitalu w Garches (miejscowości położonej kilkanaście kilometrów od Paryża), do którego trafił z planu filmu "Dzieciństwo Ikara", zmarł 37-letni Guillaume Depardieu. Przyczyną śmierci były powikłania po zapaleniu płuc. Gerard Depardieu bardzo przeżył śmierć syna. Podczas pogrzebu — stojąc przy czarnej trumnie ozdobionej różowymi różami — czytał fragmenty "Małego księcia" i opowiadał o "chłopcu zbyt inteligentnym i delikatnym jak na twarde reguły panujące we współczesnym świecie". "Guillaume był poetą i umarł jak poeta" — stwierdził. W późniejszych wywiadach Gerard Depardieu nie ukrywał poczucia winy z powodu złych relacji z synem. Żałował, że zerwali ze sobą kontakty, że nie było go przy synu, kiedy umierał. "Ciągle będę się zastanawiał, czy nie mogłem zrobić dla niego więcej. Guillaume był zbyt inteligentny i za delikatny. Próbowałem mu pomóc, ale życie w cieniu ojca zawsze jest trudne, nawet jeśli ten ojciec nie jest sławny. Zawsze, zanim jeszcze nasze stosunki nie stały się zbyt trudne, mówiłem mu, że jeśli kiedykolwiek będzie miał kłopoty, może do mnie z nimi przyjść" — mówił w rozmowie z magazynem "Paris Match".

"Gdy zostałam podwójną wdową, wydawało mi się, że zły los wystarczająco mnie już zranił i wreszcie da mi spokój. Niestety… Okazało się, że najgorsza tragedia była jeszcze przede mną" — wyznała Barbara Krafftówna w rozmowie z Remigiuszem Grzelą. Przyszło jej pochować jedyne dziecko. Syn artystki — Piotr Gazda — zmarł w listopadzie 2009 r. Miał 54 lata. Przyczyną śmierci był zawał serca. "Barbara grała wtedy w »Oczach Brigitte Bardot« w Teatrze na Woli i nie odwołała swoich spektakli. Odwołała jedynie recital, który zrobiła w Teatrze Syrena. Powiedziała mi, że nie jest w stanie zaśpiewać na scenie" — wspominał Remigiusz Grzela. Jak radziła sobie z bólem? "Bardzo pomagają pigułki. Najpierw przychodzi otępienie, a potem trzeba spróbować jakoś z niego wyjść. W końcu pozostaje blizna, dotkliwa, wyraźna, własna" — wyjawiła.

Jarosław Kulczycki spędzał wakacje w Ustce, razem ze swoją żoną i dwójką małych dzieci. 13 września 2015 r. odebrał telefon. "Filip nie żyje" — usłyszał w słuchawce. Prowadził wówczas samochód. Szybko zjechał na pobocze. "Wysiadłem i położyłem się na ziemi. Coś krzyczałem, ktoś przystanął, pytał, czy potrzebna mi pomoc" — wspominał prezenter. Filip był jego 19-letnim synem. Tamtego dnia udał się na siłownię. Gdy podnosził sztangę, poczuł się gorzej. Odłożył ją, gwałtownie wstał, a potem upadł. Mimo natychmiastowej akcji reanimacyjnej, którą podjęli instruktorzy i kontynuowali ratownicy, Filip nie przeżył. Za przyczynę śmierci uznano migotanie komór. Przeprowadzona później sekcja zwłok wykazała, że syn prezentera zmarł wskutek zapalenia mięśnia sercowego spowodowanego infekcją wirusową. "W mięśniu serca Filipa były struktury, które są charakterystyczne dla przewlekłego stanu zapalnego. Najprawdopodobniej on w sezonie grypowym przeszedł grypę, tylko nie wiedzieliśmy, że ten wirus drąży mięsień jego serca i powoli go niszczy. W momencie, kiedy Filip położył się na ławeczce, żeby wycisnąć sztangę — osłabł, a potem gwałtownie podniósł się i to spowodowało, że jego serce zatrzymało się" — mówił Jarosław Kulczycki w "Dzień dobry TVN". Kilka dni po śmierci syna opublikował poruszający list na łamach "Super Expressu": "Mówią, że Cię nie ma. Albo, że jesteś, ale gdzie indziej. Gdzie? Dlaczego nie tu z nami?! Mówią, że życie człowieka jest kruche. Ale młodzi ludzie nie znikają tak nagle...".

"Wiele razy padałem na kolana i prosiłem Scotta o wybaczenie. Prosiłem o wybaczenie tej części mnie, która była impulsem do jego własnej destrukcji. Co musiałbym zrobić, aby temu zapobiec? Nie jestem pewien, ale nie sądzę, żebym mógł grać w filmach i zostać gwiazdą filmową. Nie mógłbym pić" — napisał Paul Newman w swoich wspomnieniach. Do końca życia nie opuściło go poczucie winy. Czuł się odpowiedzialny za uzależnienia syna, zastanawiał się, co mógł zrobić, aby zapobiec jego tragicznej śmierci. Scott Newman był przytłoczony sławą ojca. "Bycie jego synem to piekło, wiesz. Oczekują, że będziesz taki jak on, albo próbują do niego dotrzeć przeze mnie. Całe cholerne Hollywood zdaje się mieć scenariusze, które chcą, żebym mu dał. Albo żeby się gdzieś pojawił. Jestem Paul Newman Jr., rozumiesz, o co mi chodzi? Ale nie mam jego niebieskich oczu. Nie mam jego talentu. Nie mam jego szczęścia. Nie mam niczego… to ja. Czego oni ode mnie chcą, Hotch? Czego ja ode mnie chcę? Mam tylko to cholerne nazwisko" — żalił się A.E. Hotchnerowi, przyjacielowi rodziny Newmanów. Sięgnął po alkohol i narkotyki. Jesienią 1978 r. miał wypadek motocyklowy. Zażywał środki przeciwbólowe, aby złagodzić dolegliwości spowodowane odniesionymi obrażeniami. W nocy 19 listopada zażył śmiertelną dawkę valium z alkoholem i innymi lekami. Policja uznała śmierć 28-letniego Scotta Newmana za nieszczęśliwy wypadek. We wspomnieniach "Paul Newman: Niezwykłe życie zwykłego człowieka" gwiazdor wyznał, że wierzył, iż picie i zażywanie narkotyków to tylko chwilowe problemy, z których jego syn w końcu wyrośnie. "Ciągle myślałem, że przechodzi przez fazę młodzieńczego złego osądu. Nigdy nie sądziłem, że to się skończy tragicznie. Czy był jakiś sposób, żeby mu powiedzieć, że nie musi być taki jak ja? Że nie musi zachowywać się jak macho i może po prostu być sobą?" — napisał. W 1980 r. założył Centrum Scotta Newmana, którego celem jest pomoc pracownikom służby zdrowia i nauczycielom w edukowaniu dzieci na temat zagrożeń związanych z nadużywaniem alkoholu i narkotyków.

24 lipca 2014 r. Grażyna Błęcka-Kolska wybrała się na festiwal filmowy Nowe Horyzonty we Wrocławiu. Zabrała ze sobą 23-letnią córkę Zuzannę i koleżankę. Pogoda była kiepska. Aktorka straciła panowanie nad kierownicą, samochód wpadł w poślizg, uderzył w latarnię i przewrócił się na bok. Pani Grażyna i jej koleżanka wyszły z wypadku niemal bez szwanku. Zuzannę przewieziono do Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego przy ul. Borowskiej we Wrocławiu. Zmarła na stole operacyjnym. Aktorka na prawie dwa lata wycofała się z życia publicznego. W pierwszym wywiadzie po śmierci córki (dla miesięcznika "Zwierciadło") Grażyna Błęcka-Kolska wyznała: "Nie myślę długofalowo, stawiam małe kropki. Jestem sobie sterem, żeglarzem i okrętem. Chcę pracować, to będę pracować, nie chcę, to nie będę. Chcę rozmawiać z ludźmi, to rozmawiam, nie chcę, to zamykam drzwi. Chcę żyć, to będę żyła, nie chcę żyć, nie będę. Spokoju nie ma i nie będzie. Mam poczucie winy, straszną tęsknotę". Ważne stało się dla niej nadawanie sensu życiu mimo bólu, zwątpienia i niewyobrażalnego poczucia pustki. Dlatego zdecydowała się założyć fundację Fabryka Sensu, która przyznaje utalentowanej młodzieży stypendia imienia Zuzanny Jagody Kolskiej. "Chcę, żeby ktoś o Zuzi pamiętał. Nie mam już żadnej rodziny. Wszyscy mi umarli. Jestem ostatnia z rodu. Robię to, żeby pamięć o córce nie zginęła. Żeby ktoś choć raz w roku zapalił lampkę na grobie" — tłumaczyła w magazynie "Well".

Czteroletni Antoni Pospieszalski zginął w eksplozji motorówki. Do tragedii doszło 7 sierpnia 1999 r. na jeziorze Dadaj pod Biskupcem. Jan Pospieszalski i jego bliscy wygrzewali się na pokładzie sześciometrowej motorówki. Za sterami siedział przyjaciel rodziny, a zarazem właściciel łódki. Na pokładzie była też jego pięcioletnia córka. "Nie przewentylowałem silnika. Jak przyśpieszę, sam się przewentyluje" — powiedział, dodając gazu. To było najgorsze, co mógł zrobić. Zapaliły się opary benzyny w baku. Eksplozja rozerwała łódź, Antoś i pięciolatka zginęli. Dla Jana Pospieszalskiego śmierć synka stała się momentem przewartościowania życia i relacji z Bogiem. "To było doświadczenie, które bardzo mnie do Niego zbliżyło" — wyznał. Odnalazł w sobie siłę, której wcześniej nie miał. "W doświadczeniu gigantycznego bólu doznałem jednocześnie jakiejś wielkiej mocy. To dzięki niej zdołałem zmienić przede wszystkim samego siebie" — mówił na antenie TVP. Jego znajomi powtarzają, że stał się żywym dowodem na to, że co człowieka nie złamie, to go wzmocni.

1 września 1959 r. Robert Redford i Lola Van Wagenen powitali na świecie syna. Scott żył 2,5 miesiąca. Zmarł 19 listopada na zespół nagłej śmierci łóżeczkowej (SIDS). W wywiadzie dla "Esquire U.K" (2017) aktor wyznał: "Miałem zaledwie 21 lat, moja żona miała 20. Dopiero zaczynaliśmy nasze życie; ja dopiero zaczynałem karierę w Nowym Jorku. To było traumatyczne przeżycie. Musieliśmy się z nim uporać. Trzeba było iść dalej. I mieliśmy kolejne dzieci. Ale takiej tragedii nie da się całkowicie zignorować. Prawdopodobnie ujawnia się na różne drobne sposoby, których nawet nie jesteśmy świadomi". Prawie pięć dekad później Robert Redford musiał się zmierzyć ze śmiercią drugiego syna. U Jamesa zdiagnozowano pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych. W 1993 r. przeszedł dwa przeszczepy wątroby. Po tych operacjach założył organizację non-profit James Redford Institute for Transplant Awareness. W 2018 r. choroba powróciła. W listopadzie 2019 r., gdy James czekał na przeszczep, zdiagnozowano u niego raka przewodów żółciowych w wątrobie. Zmarł 16 października 2020 r. Miał 58 lat. Po śmierci Jamesa, przedstawiciel Roberta Redforda powiedział mediom, że aktor "opłakuje stratę razem z rodziną i prosi o prywatność". Dodał: "Żal po utracie dziecka jest nie do zmierzenia. Jamie był kochającym synem, mężem i ojcem. Jego dziedzictwo żyje w jego dzieciach, sztuce, filmie oraz w pasji do ochrony przyrody i środowiska". O tym, jak ważne jest dla niego rodzicielstwo, hollywoodzki gwiazdor rozmawiał z magazynem "People" przy okazji okładkowego artykułu w 1998 r. "Najtrudniej jest, gdy twoje dzieci mają problemy. Nasza rodzina otrzymała tak wiele ciosów, o których nikt nie wie. Niech tak zostanie, dla dobra moich bliskich. Nakręciłem kilka interesujących filmów i jestem z nich bardzo zadowolony, ale gdyby ktoś zapytał mnie: »Jakie jest twoje największe osiągnięcie?«, odpowiedziałbym: »Dzieci. To najwspanialsza rzecz w moim życiu«" — powiedział.

Kiedy w sobotę 15 maja 1993 r. o godz. 11.10 Barbara Brylska podniosła słuchawkę dzwoniącego telefonu, nie wiedziała, że usłyszy jedną z najtragiczniejszych wiadomości w swoim życiu: "Dzwonię ze szpitala w Brzezinach. Córka pana Kosmala... Basia Kosmal miała, proszę pani, wypadek... Basia nie żyje, zginęła w wypadku samochodowym". 20-letnia córka Barbary Brylskiej wracała z Łodzi do Warszawy. Była pasażerką małego fiata, za kierownicą siedział Xawery Żuławski. Jechali z odpowiednią prędkością, droga była dość pusta i nic nie wskazywało na to, że dojdzie do tragicznego wypadku. W pewnym momencie samochód wpadł w poślizg. Xawery stracił panowanie nad kierownicą, auto uderzyło w drzewo. Basia zmarła na miejscu z powodu obrażeń wewnętrznych, Xawery nie odniósł poważnych ran. Kiedy 15 maja pojawił się w domu Barbary Brylskiej, załamana mama Basi mocno go przytuliła. Oboje płakali. W książce "Barbara Brylska w najtrudniejszej roli" aktorka tłumaczyła: "Wiem, że bardzo się z moją córką lubili i że nikt nie zabija umyślnie swego przyjaciela. Zdobyłam się na to, żeby go pocieszyć, zdając sobie sprawę z tego, jak strasznym dla niego obciążeniem będzie okrutne poczucie winy, jak trudno będzie mu z tym żyć".

Jonathan, najstarszy syn Gregory'ego Pecka, zawsze był bardzo ambitny. W szkole średniej odnosił sukcesy sportowe. Sześć lat służył w piechocie morskiej. Po ukończeniu Occidental College rozpoczął karierę medialną. Najpierw pracował w radiu KNX Los Angeles, potem został lokalnym korespondentem telewizyjnym KCOY-TV w Santa Barbara w Kalifornii. 26 czerwca 1975 r. Jonathan Peck popełnił samobójstwo. Odebrał sobie życie strzałem w głowę. Miał 30 lat. Jego bliscy wiedzieli, że opłakiwał rozstanie z dziewczyną, był przepracowany, cierpiał na depresję. Musiały upłynąć prawie dwie dekady, aby Gregory Peck opowiedział o życiu po śmierci syna. "Zastanawiam się czasami, czy spędzałem z nim wystarczająco dużo czasu. Kiedy był dzieckiem, zajmowała mnie kariera. Gdybym był częściej przy nim, czy dałoby mu to stabilność, której potrzebował do walki z depresją? Gdy to się stało, czułem, że dotykam otchłani. To Veronique mnie przez nią przeprowadziła. Wpadłem w rozpacz na długie miesiące. W tym wszystkim jednak wiedziałem, że mam wsparcie, więc w końcu nauczyłem się jakoś żyć na nowo. Myślę o moim synu każdego dnia, a czasami każdej godziny. Ale trzeba iść dalej. Mnóstwo ludzi na tym świecie przeżyło podobne tragedie. Jestem jednym z wielu" — wyznał w wywiadzie dla "People" (1994).

Patricia Belmondo zginęła 31 października 1993 r. w pożarze swojego mieszkania przy rue de Rennes, w 16. dzielnicy Paryża. Miesiąc wcześniej świętowała 40. urodziny. Jean-Paul Belmondo nigdy nie pogodził się ze śmiercią swojej starszej córki. Przez ponad 20 lat nie odpowiadał na pytania o Patricię. Wspomniał o niej dopiero w książce "Mille vies valent mieux qu'une" (2016). "Nie można stracić dziecka. To zabronione, sprzeczne z naturą. Umieramy przed dziećmi: taka powinna być kolejność wydarzeń. W przeciwnym razie człowiek oszaleje. Moja mała ukochana, moja córeczka Patricia, dożyła czterdziestki... Moja córeczka nie żyje. Ona, która była moją radością, pracowała jak ja w kinie, ale za kamerą, moje dziecko, już nie mogę jej wziąć w ramiona. Życie będzie toczyć się dalej bez Patricii. Ale tego bólu nie da się udźwignąć, on cię unosi. Jest nieodwracalny, absolutny. Tego żalu nie da się przezwyciężyć, on pozostaje" — napisał.

Jesienią 2007 r. Hunter Tylo pracowała na planie "Mody na sukces" (grała Taylor Forrester) w Los Angeles. Wieczorem 18 października w basenie za domem aktorki w Henderson w stanie Nevada (wystawionym na sprzedaż) znaleziono zwłoki jej młodszego syna. Koroner hrabstwa Clark stwierdził, że śmierć Michaela Tylo Jr. nastąpiła w wyniku "utonięcia z powodu napadu padaczkowego". Uznano ją za nieszczęśliwy wypadek. Ciało 19-letniego Mickeya znalazł jego starszy przyrodni brat Christopher. W listopadzie Hunter Tylo pojawiła się w programie "Larry King Live". Ujawniła, że Mickey miał 15 lat, gdy zdiagnozowano u niego padaczkę. 18 października spotkał się ze swoją dziewczyną (umówili się, że następnego dnia zjedzą razem śniadanie), a potem pojechał do domu w Henderson. "Ok. 18.15, 18.30 zadzwonił do dziewczyny, a ona miała do niego oddzwonić. I już nie odebrał. Stał przy basenie, żeby złapać zasięg, a potem dostał ataku padaczki, wpadł do wody i utonął" — wyjawiła aktorka. Po walce o życie młodszej córki (w 1998 r. u 10-letniej Katyi zdiagnozowano rzadkiego raka oka, siatkówczaka) Hunter Tylo była przekonana, że najtrudniejsze doświadczenie już za nią. Myliła się. "Chris powiedział: »Znalazłem Mike'a w basenie. Nie żyje«. I to była najgorsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałem w życiu. Myślałam, że najgorszą rzeczą w życiu jest urodzenie chorego dziecka, a potem dziecka, które może być niewidome. Ale tak naprawdę nie ma nic bardziej bolesnego niż strata dziecka" — wyznała w rozmowie z Larrym Kingiem.

W poniedziałek 25 maja 2009 r. Exodus, czteroletnia córka Mike'a Tysona, została znaleziona nieprzytomna obok mechanicznej bieżni w domu w Phoenix (w stanie Arizona). Dziewczynkę szybko przewieziono do szpitala. Lekarze uznali, że jest w "ekstremalnym stanie krytycznym" i nie dawali jej szans na przeżycie. Zmarła tuż po północy 26 maja. "Dziewczynka bawiła się na bieżni mechanicznej, a za konsolą zwisał kabel, z którego jakimś sposobem powstała pętla. Albo poślizgnęła się, albo dla zabawy włożyła głowę w pętlę, ale to podziałało jak lasso i nie była w stanie się uwolnić" — wyjaśniali okoliczności wypadku policjanci. Gdy wydarzyła się ta tragedia, Mike Tyson przebywał w Las Vegas. Pojawił się w szpitalu. 10 lat po śmierci Exodus Tyson dziennikarz "Faktu" zapytał boksera, co chciałby przekazać rodzicom, którzy również przeżyli stratę dziecka. — Dzieci wychodzą z nas, ale nie należą tylko do nas. Możemy je nauczać, pokazać im odpowiednie ścieżki życia, ale przecież nie będziemy za nie myśleć. Nasze dzieci mogą dotrzeć do miejsc, w które my nigdy nie dotrzemy. One są przyszłością, są dziećmi świata. Kiedy nas opuszczają, jesteśmy smutni. Wynika to z naszej samolubności, ale nie jest to zbyt ludzkie w stosunku do nich. Myślimy sobie, że są tylko nasze i nasze, że nikt nie ma prawa nam ich odebrać, ale tak nie jest. My tylko dajemy je światu — powiedział.

Gian-Carlo Coppola chciał być producentem filmowym. 26 maja 1986 r. wszedł do motorówki, którą sterował jego przyjaciel Griffin O'Neal. Syn Ryana O'Neala poróbował przepłynąć między dwoma łodziami, nieświadomy, że są one połączone stalową liną holowniczą. Zdążył się uchylić, Gian-Carlo nie. 22-letni Coppola doznał poważnych obrażeń głowy, które doprowadziły do ​​jego śmierci. Do wypadku doszło w Annapolis w stanie Maryland. Po tragicznej śmierci syna Francis Ford Coppola przeżył załamanie nerwowe. Przez wiele lat nękały go wyrzuty sumienia. W 2010 r. podczas konferencji prasowej, na której omawiano jego film "Twixt", reżyser wyznał: "Każdy rodzic czuje się odpowiedzialny za wszystko, co może się stać jego dziecku. Można się w tym zatracić. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo czułem się osobiście odpowiedzialny za to, co wydarzyło się 24 lata temu. Powinienem być wtedy z synem. Gian-Carlo chciał, abym dołączył do niego na motorówce. Mogłem pojechać, ale nie pojechałem. Tej decyzji będę żałował do końca swojego życia".

Ci, którzy znali Romy Schneider, twierdzili, że 5 lipca 1981 r. rozpoczęło się "jej powolne umieranie". Tego dnia 14-letni syn aktorki usiłował przejść przez ogrodzenie domu przyszywanych dziadków Biasinich w podparyskiej miejscowości St.-Germain-En-Laye. Ostrze z kutego żelaza wbiło się chłopcu w podbrzusze. Krzyk Davida usłyszeli sąsiedzi. Wezwali karetkę pogotowia. Chłopiec zmarł na stole operacyjnym tuż przed północą. Romy Schneider usiłowała zagłuszyć cierpienie coraz większymi dawkami alkoholu, leków i papierosów. Sięgnęła po narkotyki.

Zwłoki 36-letniego Sage'a znaleziono 13 lipca 2012 r. w jego mieszkaniu w Los Angeles. Ciało odkryła gosposia, która niezwłocznie poinformowała policję. Sekcja zwłok wykazała, że przyczyną śmierci była miażdżyca, która doprowadziła do zawału serca. Pod koniec czerwca Sage Stallone przeszedł poważną operację stomatologiczną, po której zmagał się w ogromnym bólem. Zażywał więc duże ilości leków przeciwbólowych. Kilka tygodni po śmierci syna Sylvester Stallone pojawił się w programie "Good Morning America". Wyznał: "Jest mi ciężko, niezwykle ciężko. Ale mam dobrych przyjaciół i wsparcie rodziny. Więc miejmy nadzieję, że uda mi się przez to przejść. To ważne, żeby się nie poddawać i iść naprzód".

Gdy Thomas Henry (znany jako Hank) McVicar zmarł, jego ojciec przebywał we Włoszech. W oświadczeniu dla mediów Daniel McVicar (odtwórca roli Clarke'a Garrisona w "Modzie na sukces") napisał: "Z głębokim smutkiem informuję, że mój syn, Hank McVicar, zginął w wypadku samochodowym wczesnym rankiem 3 stycznia 2011 r. w Los Angeles w Kalifornii. Był sam w samochodzie, stracił panowanie nad pojazdem podczas deszczu, uderzył w słup i drzewo, został uznany za zmarłego na miejscu". Syn aktora miał 22 lata.

19 marca 1991 r. Eric Clapton wybrał się ze swoim czteroletnim synkiem Conorem do cyrku w Nowym Jorku. Doskonale się bawili. Następnego dnia mieli odwiedzić zoo w Bronksie i włoską restaurację. Nie było im to jednak dane. 20 marca mały Conor wypadł z okna apartamentu na 53. piętrze wieżowca na Manhattanie. Zginął na miejscu. Po śmierci syna Eric Clapton na dziewięć miesięcy zawiesił działalność artystyczną. Przestał grać koncerty. Wrócił odmieniony. Poczucie straty zapisał w piosenkach: "The Circus Left Town" (odnoszącej się do wizyty w cyrku), "Lonely Stranger", "Tears in Heaven" i "My Father's Eyes". Mówi się, że to właśnie po tragedii postawił na bardziej liryczne, balladowe utwory. "Niemal podświadomie zastosowałem muzykę jako środek uzdrawiający i okazało się, że to zadziałało. Muzyka daje mi wiele szczęścia i potrafi goić moje rany" — wyznał Eric Clapton. Nie mógł sobie wybaczyć, że w ostatnich chwilach nie był przy małym synku. "Będę z tym poczuciem winy żył już zawsze" — powtarzał w wywiadach.

Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. W serwisie Plejada.pl każdego dnia piszemy o najważniejszych wydarzeniach show-biznesowych. Bądź na bieżąco i obserwuj Plejadę w Wiadomościach Google. Odwiedź nas także na Facebooku , Instagramie, YouTubie i TikToku.

Chcesz podzielić się ciekawym newsem lub zaproponować temat? Skontaktuj się z nami, pisząc maila na adres: plejada@redakcjaonet.pl