O zbrodni polskiego pisarza pisał cały świat. Ten thriller z Zofią Wichłacz jest oparty na prawdziwej historii

Kasia Adamik, córka wybitnej reżyserki Agnieszki Holland, od początku swojej kariery mierzyła się z oczekiwaniami, jakie niesie znane nazwisko. Choć wiele osób widziało w niej naturalną kontynuatorkę filmowej tradycji matki, Adamik szybko udowodniła, że ma własny język wizualny i niezależną wrażliwość. Jej thriller „Amok” okazał się przełomem – otworzył jej drogę do międzynarodowej publiczności i potwierdził, że potrafi opowiadać o mrocznych emocjach z siłą równą najlepszym europejskim reżyserom.

Dorastanie w cieniu ikony kina nie było łatwe. Kasia nie ukrywała, że presja porównań długo ją blokowała. – „Wydawało mi się, że nie mam temperamentu reżysera. Mama była zawsze tak silna i pewna siebie” – mówiła w wywiadach. Z czasem jednak odkryła, że jej spokojniejsza, bardziej obserwująca natura może stać się atutem. Dziś Adamik jest uznawana za dojrzałą artystkę, której nazwisko nie potrzebuje już przypisów.

Wspólne projekty i własna ścieżka Kasi Adamik

Z Agnieszką Holland współpracowała wielokrotnie – m.in. przy „Janosiku. Historii prawdziwej” (2009) i przy „Pokocie”, nagrodzonym na Berlinale. Dla matki przez lata tworzyła storyboardy i koncepcje wizualne, ucząc się nie tylko rzemiosła, lecz także odwagi w narracji. Jednocześnie konsekwentnie rozwijała własny styl – reżyserując m.in. „Boisko bezdomnych” (2008), poruszającą opowieść o byłym piłkarzu, który buduje drużynę z osób bez dachu nad głową.

Adamik ma też na koncie liczne produkcje telewizyjne – od „Ekipy” po „Pitbulla”, „Bez tajemnic” i „Watahę”. Każdy z tych projektów udowodnił, że potrafi odnaleźć balans między komercyjnym formatem a artystycznym wyczuciem emocji.

„Amok” – mroczna opowieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami

„Amok” Katarzyny Adamik to thriller oparty na historii Krystiana Bali, autora powieści o tym samym tytule. W książce opisano zbrodnię, której szczegóły okazały się zaskakująco podobne do prawdziwego morderstwa architekta Mariusza Roszewskiego. W 2007 roku Bala został skazany za zabójstwo, a sprawa stała się jednym z najgłośniejszych procesów poszlakowych w Polsce.

Film otwiera scena makabrycznego odkrycia – ciało Roszewskiego zostaje znalezione w Odrze. Kilka lat później anonimowy list sprawia, że śledztwo rusza na nowo. Inspektor Jacek Sokolski (w tej roli Łukasz Simlat) zaczyna dostrzegać niepokojące podobieństwa między fikcyjnym opisem z książki a faktami z życia Bali. Z czasem śledztwo przeradza się w pojedynek psychologiczny między pisarzem (Mateusz Kościukiewicz) a policjantem, w którym granice między prawdą a literacką kreacją coraz bardziej się zacierają.

Obsada i odbiór

W roli żony głównego bohatera, Zofii, wystąpiła Zofia Wichłacz, laureatka Złotych Lwów za „Miasto 44” i wyróżniona tytułem Shooting Star Berlinale. Jej subtelna, emocjonalna kreacja dodała filmowi głębi i realizmu. Adamik zbudowała atmosferę mroku i napięcia, rezygnując z sensacyjnej przesady na rzecz intymnego, chłodnego tonu, który docenili krytycy w kraju i za granicą.

Sprawa Krystiana Bali trafiła na łamy największych światowych tytułów – od „The Guardian” po „Time” i „Der Spiegel”. Brytyjskie media pisały o niej jako o „historii, w której fikcja zabiła człowieka”. Dla zachodnich odbiorców „Amok” był nie tylko filmem kryminalnym, ale też komentarzem o cienkiej granicy między sztuką a rzeczywistością.

„Zima pod znakiem Wrony” – nowy film Kasi Adamik

Jej najnowszy projekt, „Zima pod znakiem Wrony” miał światową premierę podczas 50. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto. To thriller psychologiczno-polityczny, którego akcja rozgrywa się w Warszawie w grudniu 1981 roku – tuż po wprowadzeniu stanu wojennego. Bohaterką jest brytyjska profesor psychiatrii, Joan Andrews, przypadkiem uwikłana w szpiegowską intrygę w pogrążonym w chaosie mieście.

Film oparto na opowiadaniu Olgi Tokarczuk „Profesor Andrews w Warszawie”, a w obsadzie znaleźli się m.in. Lesley Manville, nominowana do Oscara, Zofia Wichłacz i Tom Burke. Autorem zdjęć jest Tomasz Naumiuk, muzykę stworzył Emre Sevindik, a scenariusz współtworzyły z Adamik Sandra Buchta i Lucinda Coxon.